Ĉi tio estas traduko de slovaka artikolo origine publikigita en la reta ĵurnalo Feminist FYI. En la artikolo Veronika analizas la ideojn ĉirkaŭ seksume transdoneblaj malsanoj de historia vidpunkto, fokusiĝante pri tio kiel oni traktas (mal)sanon laŭ genra kaj etna vidpunktoj.
Claude Quétel skribis en la jaro 1992 ke nenio pli bone montras la veron pri socioj kaj ŝtatoj ol iliaj historioj de sano kaj malsano. Ĝuste tiutempe multaj ŝtatoj luktis kontraŭ epidemio de HIV.
Sed Quétel celis ne kiel la ŝtato kaj ĝia politiko traktas la viruson mem, sed kiel ĝi aliras la “malsanulojn” kaj iliajn korpojn kiuj faras ion konsideratan “nenormala” aŭ nemorala. Quétel interesiĝis pri tiel nomataj “sociaj malsanoj”, kiel oni ankoraŭ en la 50aj jaroj nomis ilin en okcidenta Eŭropo. Nome temis pri alkoholismo, tuberkulozo, frenezeco kaj sifiliso.
Sifilisaj pacientoj traktitaj de kuracistoj, 1498
Sifiliso estis konsiderata kiel la plej granda popolminaco dum kvin jarcentoj, ĝis HIV/AIDS anstataŭis ĝin. Jam fine de la 15a jarcento aperis la simptomoj de sifiliso, tiam nekonata malsano, kaj kreis panikon pro sia facila transdoneblo kaj komence ankaŭ pro la granda kvanto de mortaj kazoj. Sifiliso kun siaj videblaj haŭtaj simptomoj subite reprezentis pli grandan minacon ol pesto aŭ lepro, kiuj estis konataj antaŭ tiam.
En la 16a jarcento la vorto “sifiliso” radikiĝis en la lingvoj de Eŭropo dank’ al poemo de Girolamo Fracastoro. Disvastiĝis ankaŭ la scio, ke ĝi transdoneblas per seksumado. Tiel sifiliso iĝis por multaj moralistoj (pastroj, kleruloj, laikaj ĥirurgoj k.s.) ankaŭ dia puno por fiaj moroj. Legi plu
Ĉar jam iu eldonis sapvezikojn al la rifuĝintaj infanoj, mia plej ŝatata ilo por facile feliĉigi homojn tiumomente ne estis utila. Ankaŭ la ĉeestantaj helpantoj ne bezonis mian laboron. Tial mi serĉis ungolakon en mia poŝo kaj decidis kvirpropagandumi uzante ĝin. Kaj la rezulto estas: Ne, neniu de la teruraj islamistoj provis mortigi min. Male, simple neniu de la rifuĝintoj reagis iel negative. Fakte, mi neniam havis tiom multajn novajn amikojn tiom rapide, kiuj volis fotumi kun mi. Mi scias, ke la kialo por tio certe ankaŭ estis iomete mia por ili ege nekutima kvira esprimo. Sed la rezulto laŭ mi estas ĉirkaŭe tiel: Por novuloj, mi aspektas kiel parto de la germana popolo, same kiel la aliaj helpantoj, kiuj aktive plibonigas la situacion de la rifuĝintoj tiom, kiom ili povas, kaj bonvenigas ilin. Mi mem pensas pri mi mem pli kiel mondcivitano akcidente naskita en Germanio ol kiel germano, ĉar mi ankaŭ konas la alian flankon de Germanio sufiĉe bone: Ju pli al homoj ĉi tie gravas pensi pri si mem kiel germanoj, des pli ili pensas pri si mem kiel pli potenca raso, des pli ili estas rasistaj, kontraŭjudismaj, gejfobiaj, transfobiaj kaj seksismaj. Fakte, tiukaŭze en la maldekstro de Germanio por ne malmultaj homoj „germana“ estas uzata kiel fivorto, sciante, kiom de la pensmaniero de germanismo, kiu kaŭzis du mondmilitojn, ankoraŭ restas en la kolektiva memoro, nek forgesita, nek pripensita. Sed tio ne gravas: Por la rifuĝintoj ni ĉiuj simple estas germanoj, parto de lando sen milito, sen Assad, kaj kun pli forta ekonomio. Verŝajne preskaŭ neniu de ili iam pensus pri voli anstataŭigi la germanan kulturon per sia propra. Estas sama situacio kiel de la gastlaborantoj, kiuj venis al Germanio dum la 60-aj kaj 70-aj jaroj. Ili nur per malamo de la germanoj, per la ĉiama sento ne esti volita finfine parte evoluis paralelajn societojn, finfine kreskigis infanojn, kiuj estas ege pli konservemaj, ege pli kontraŭas la kulturon ĉi tie, ol iliaj gepatroj iam ajn volis.
Egalecen 