Enhavaverto: rasismo
Hodiaŭ, la 15an de decembro, esperantistoj en la tuta mondo celebras la memoron de la kreinto de Esperanto, Ludoviko Zamenhof. Sed Zamenhoftago temu nek pri tosti kaj festeni kun samideanoj, nek pri aĉeti esperantan libron. Laŭ mi, ĝi temu pri tio ke ni honorigu la ideojn de Zamenhof per vivi ilin, do per apliki ilin al nia situacio ĉi tie kaj ĉi tiam. Ĉirkaŭrigardante, mi ne povas ne rimarki ilian akran aktualecon. Por situi min geopolitike: mi loĝas en Eŭropo. En la pasintaj monatoj, la plej diskutata temo ĉi tie estas la tielnomata rifuĝinta krizo. Unufraze temas pri tio ke grandaj kvantoj de homoj nuntempe serĉas azilon en Eŭropo. La reago, almenaŭ en ŝtatpolitika nivelo, bedaŭrinde estas bazita sur forta divido inter “ni” kaj “ili” laŭ popoloj kaj religioj – la preciza malo de kion Zamenhof volus. Mi volas per kelkaj koncizaj ekzemploj montri al vi kiom forta kontrasto ekzistas inter zamenhofaj ideoj kaj lastatempaj politikaj okazaĵoj:
Mia vizaĝlibra muro estas superŝutita je unu vorto: Parizo. ”Mi preĝas por Parizo. Miaj pensoj estas kun Parizo. Mi estas Parizo”. Esprimoj de ŝoko, tristeco, solidareco. Kaj jes, estas tute terure tio kio lastnokte okazis en Parizo – pli ol 120 mortoj. Sed ĉu vi konscias ke pli ol 40 homoj mortis en Bejruto (Libano) la tagon antaŭe, rezulte de sinmortigbombado? Ĉu tiuj mortoj estas malpli teruraj ol tiuj de la homoj en Parizo? Mi dirus ke ne. Sed tamen, la vorto Bejruto apenaŭ aperas en mia vizaĝlibro. Ĝi ankaŭ ne aperis sur la ĉefpaĝo de la gazeto kiun mi legas. Gravaj politikistoj ne esprimas sin rilate al ĝi. Ah, kaj revenante ankoraŭ al sociaj medioj, Bejruto evidente ne havas la butonon ”markiĝi-kiel-en-ordo” kiun havas Parizo, nek ekvivalenton de la ebleco igi profilbildojn franca flago. Kial ekzistas tia ĉi diferenco en nia traktado de la du okazaĵoj? Unufraze, pro la malegaleco de povo kiu ekzistas en la mondo kaj kiu igas blankulojn kaj okcidentanojn pli gravaj, pli valoraj ol la cetero de la mondo.
Ĉar jam iu eldonis sapvezikojn al la rifuĝintaj infanoj, mia plej ŝatata ilo por facile feliĉigi homojn tiumomente ne estis utila. Ankaŭ la ĉeestantaj helpantoj ne bezonis mian laboron. Tial mi serĉis ungolakon en mia poŝo kaj decidis kvirpropagandumi uzante ĝin. Kaj la rezulto estas: Ne, neniu de la teruraj islamistoj provis mortigi min. Male, simple neniu de la rifuĝintoj reagis iel negative. Fakte, mi neniam havis tiom multajn novajn amikojn tiom rapide, kiuj volis fotumi kun mi. Mi scias, ke la kialo por tio certe ankaŭ estis iomete mia por ili ege nekutima kvira esprimo. Sed la rezulto laŭ mi estas ĉirkaŭe tiel: Por novuloj, mi aspektas kiel parto de la germana popolo, same kiel la aliaj helpantoj, kiuj aktive plibonigas la situacion de la rifuĝintoj tiom, kiom ili povas, kaj bonvenigas ilin. Mi mem pensas pri mi mem pli kiel mondcivitano akcidente naskita en Germanio ol kiel germano, ĉar mi ankaŭ konas la alian flankon de Germanio sufiĉe bone: Ju pli al homoj ĉi tie gravas pensi pri si mem kiel germanoj, des pli ili pensas pri si mem kiel pli potenca raso, des pli ili estas rasistaj, kontraŭjudismaj, gejfobiaj, transfobiaj kaj seksismaj. Fakte, tiukaŭze en la maldekstro de Germanio por ne malmultaj homoj „germana“ estas uzata kiel fivorto, sciante, kiom de la pensmaniero de germanismo, kiu kaŭzis du mondmilitojn, ankoraŭ restas en la kolektiva memoro, nek forgesita, nek pripensita. Sed tio ne gravas: Por la rifuĝintoj ni ĉiuj simple estas germanoj, parto de lando sen milito, sen Assad, kaj kun pli forta ekonomio. Verŝajne preskaŭ neniu de ili iam pensus pri voli anstataŭigi la germanan kulturon per sia propra. Estas sama situacio kiel de la gastlaborantoj, kiuj venis al Germanio dum la 60-aj kaj 70-aj jaroj. Ili nur per malamo de la germanoj, per la ĉiama sento ne esti volita finfine parte evoluis paralelajn societojn, finfine kreskigis infanojn, kiuj estas ege pli konservemaj, ege pli kontraŭas la kulturon ĉi tie, ol iliaj gepatroj iam ajn volis.
Egalecen 